TRANSWESTYTA W ZBORZE

Piotr Zawadzki

 

 

Pewnego razu siedząc w kancelarii kościoła usłyszałem ciche pukanie do głównych drzwi. Kiedy wyszedłem na zewnątrz stanęła przede mną kobieta w średnim wieku w kapeluszu na głowie i nieśmiałym, łamiącym się dziwnie głosem zapytała o najbliższe nabożeństwo. Stałem jak zamurowany po pytaniu, nie dlatego, że ktoś prosto z ulicy chciał do nas wpaść na uwielbienie (chociaż to też powoduje u mnie osłupienie) ale dlatego, że po bliższym przyjrzeniu się twarzy skrywanej pod kapeluszem okazało się, że rozmawiam... z umalowanym mężczyzną w sukience. Szok spowodował, że zamiast na "Pani" (bo wcześniej tak się kilkukrotnie do "niej" zwróciłem) zacząłem się zwracać do tej osoby na "Pan" - co było bardzo nieuprzejme z mojej strony. Poinstruowałem go o tym kiedy jest najbliższe spotkanie po czym wróciłem do siebie cały czas myśląc o tym jak będzie wyglądało najbliższe nabożeństwo z osobą transseksualną na sali... Mimo dużej dozy tolerancji nie potrafiłem poukładać sobie tej sytuacji w głowie. Od razu pojawiło mi się pytanie: czy kościół jest gotowy na przyjęcie osób transseksualnych, czy mamy w sercach wystarczająco miłości i współczucia by pokazać im Jezusa przez odpowiednie postępowanie wobec nich? Moja reakcja pokazała mi, że ja sam nie jestem gotowy, ale bardzo chcę to w sobie zmienić. Co mamy zrobić, żeby jako Kościół w Polsce skutecznie docierać do osób transseksualnych, jak takim osobom głosić Ewangelię? Czy jest dla nich miejsce na naszych perfekcyjnie dopracowanych nabożeństwach? Jakie reakcje pośród wierzących wzbudzi modlący się razem z nimi transwestyta bądź transseksualistka?

TRUDNA UKŁADANKA

 

Transseksualizm jest złożonym problemem. Spłycenie go do faktu, że ktoś jest na tyle "pokręcony", żeby udawać nie swoją płeć jest powodowane brakiem edukacji w tym temacie. Problem jest o wiele głębszy i różnorodny. W niektórych przypadkach transseksualizmu mamy na przykład do czynienia z osobami, które urodziły się jako fizycznie dwupłciowe (hermafrodytyzm) - i z decyzji rodziców i lekarzy stali się chłopcem lub dziewczynką (czasami okazuje się, że wybrana przez rodziców płeć jest omyłkowa). Takie osoby odkrywają, że mimo iż lekarze ukształtowali ich ciało na męskie, psychicznie czują się kobietami - i na odwrót. Są też sytuacje kiedy różne inne czynniki - pozafizyczne - kształtują osoby transseksualne, np. wychowanie czy kompleksy lub w skrajnych przypadkach poważne zaburzenia psychiczne. Każdy przypadek jest inny. Okazuje się, że "mężczyzna w sukience" ma swoją historię, swoje motywy, swoje cierpienie. To co wydaje się dla nas czasami śmieszne czy nawet groteskowe jest wynikiem złożonego procesu, jest bardzo trudną układanką. Pytanie czy kościół przez odrzucanie takich osób reprezentuje Jezusa? Czy Jezus kocha transseksualistów czy się nimi brzydzi i chce widzieć ich na marginesie społeczeństwa?

DŁUGI PROCES ZMIAN

 

Głównym problemem kościoła wobec osób transseksualnych jest fakt, iż tam gdzie kościół wymaga natychmiastowych decyzji, określeń i radykalizmu (ściągnij kieckę i chodź z nami pograć w piłkę!) osoby transseksualne potrzebują czasu, miłości i uzdrowienia. Podświadomie jako ludzie wierzący zakładamy, że taka osoba po kilku wizytach w kościele przestanie "przebierać się" i wróci do swojej płci. Jeśli tego nie zrobi "trwa w grzechu" i nie chce się nawrócić. Nie rozumiemy, że poczucie płciowości to nie jakiś nawyk jak np. palenie papierosów ale to... tożsamość. Praca nad zmianą tożsamości, jeśli nie wydarzy się coś ponadnaturalnego, może trwać całe życie. Z tej racji nawet jeśli kościół zaakceptuje takie osoby to z czasem może nie rozumieć, że zmiany postępują bardzo wolno. Oczywiście jest wiele świadectw osób transseksualnych, które odnalazły wolność w Jezusie i wróciły do swojej płci a nawet założyły zdrowe, pełne miłości rodziny (np. słynny nauczyciel Słowa Bożego - Sy Rogers). Ich świadectwo uczy nas, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, ale też, że rzeczy niemożliwe, aby zaistnieć, wymagają czasu i miłości kościoła. Transseksualizm jest bardzo widocznym grzechem - umalowany facet z zarostem (lub brodą - jak na konkursie Eurowizji) wzbudza kontrowersje i jest widoczny - o wiele bardziej niż mężczyzna uzależniony od pornografii, bijący żonę i dzieci, czy zdradzający swoją partnerkę. Różnica polega na tym, że pierwszy ubiera do kościoła sukienkę a drugi dobry garnitur. Po pierwszym grzeszniku widać wszystko na pierwszy rzut oka, po drugim nic... przez wiele lat jego obecności w kościele.

 

PRZECZYTAJ TEŻ ARTYKUŁ: "ROZMOWY O HOMOSEKSUALISTACH"

 

MANIFEST MIŁOŚCI

 

Otwartość na takie osoby jest pewnego typu manifestem - że my, jako kościół 21 wieku nie boimy się ludzi, których bardzo często boi się społeczeństwo spychając na margines. To bardzo ważny manifest. Pokazanie, że kościół to miejsce regeneracji i miłości w tak radykalny sposób na pewno przyciągnie innych, poranionych przez życie ludzi i pozwoli im odnaleźć ukojenie w Jezusie. Oczywiście ten manifest jest też bardzo odważny i już teraz jasne jest, że ci pastorzy, którzy zdecydują się ma taki krok staną w miejscu kontrowersji. Dobrze jest jednak tam stanąć, bowiem jest to pójście w ślady Chrystusa, który był przyjacielem grzeszników. Otwarcie się na takie osoby i głoszenie im Ewangelii może zmienić całe społeczeństwa, podobnie jak w przypadku eunucha, który nawrócił się przez służbę Filipa i zaniósł Ewangelię na kontynent afrykański. Filip nie obawiał się zniewieściałych fatałaszków eunucha, jego prawie że kobiecej powierzchowności, ale dzięki Duchowi Świętemu dostrzegł w nim pragnienie Boga i poprowadził go odpowiednią ścieżką do nawrócenia. Warto abyśmy zamiast potępiać ludzi otworzyli się na głos Ducha Świętego, który zachęca do niesienia Ewangelii każdemu z nadzieją na cud.
 

Niestety "Pani" pytająca się o najbliższe nabożeństwo nie pojawiła się u nas ponownie. Jestem prawie że pewien, iż wynikało to z mojego zmieszania i braku wrażliwości. Pozostaje mi tylko modlić się abym kolejnym razem mógł pokazać miłość Jezusa a nie zakłopotanie, strach i niezrozumienie. A jaka jest Twoja modlitwa w tej sprawie?


ZAPRASZAMY DO KOMENTOWANIA ARTYKUŁU



Piotr Zawadzki - studiował filozofię na Uniwersytecie Opolskim. Poeta, felietonista i blogger, kaznodzieja i duszpasterz, założyciel Chrześcijańskiej Misji Rampa, redaktor "Chrześcijanina", redaktor naczelny "Respiratora". Na codzień pracuje jako asystent pastora w Kościele Zielonoświątkowym Ostoja w Opolu. Szczęśliwy mąż Joanny i tata małej Idy