Duma i uprzedzenie

Autor: Ludwika Chłap

Foto. Aneta Garbowska

Jak na protestantkę przystało - protestuję! Protestuję nie przeciwko herezji w Kościele tak jak kiedyś Luter, ale przeciwko własnej dumie i uprzedzeniom wobec moich braci katolików, które momentami rujnują moją relację z Bogiem. Zaobserwowałam, że często łatwiej jest mi okazywać miłość ateistom, innowiercom i przestępcom niż chrześcijanom, którzy wierzą w tego samego Boga co ja, ale inaczej. Na szczęście nie jest to zasadą, ale zdarza się, że protestanci zachowują się jakby pozjadali wszystkie rozumy i przekonani o własnej racji nie dopuszczają do siebie myśli, że Bóg ma różne sposoby, by dotrzeć do ludzi. Mimo, że protestancka forma jest prosta i zwięzła, to nie raz mimo wszystko przerasta treść. Bo lubimy dużo mówić o miłości, ale zapominamy kochać.

Konfrontacja z pychą

Problem jest dla mnie o tyle spory, że kiedy skupiam się na różnicach międzywyznaniowych zamiast na tym co łączy mnie z katolikami, to w moim sercu zaczynają się dziać niedobre rzeczy. Odczuwam niechęć, złość, frustrację… Znacie to? Mogłabym w tym miejscu wymienić kilka niebiblijnych tradycji katolickich, które natychmiast podniosłyby mi ciśnienie. Ale właściwie po co tak się nakręcać? Kiedy uświadomiłam sobie, że moja złość nie przybliża nikogo do Boga, a jedynie oddala od Niego mnie samą, to zaczęłam szukać Bożej woli w moich relacjach z chrześcijanami wierzącymi inaczej (mówię o relacjach z ludźmi naprawdę wierzącymi, a nie tylko pojawiającymi się od święta w kościele). I Bóg mówił tylko jedno: Ja ich kocham, więc dlaczego ty miałabyś ich nie kochać? No to sobie pomyślałam - dobrze, będę ich kochać i mówić im o Bogu, którego przecież znam lepiej niż oni, zaproszę ich do swojego kościoła, nawrócą się i wszyscy będą zadowoleni, a już Pan Bóg najbardziej. No i zgrzyt. Czas na konfrontację z pychą. Przecież Bogu nie chodzi o deklarowanie miłości, ale o okazywanie jej w praktyce. Sama dostrzegam przecież dużo więcej duchowych owoców kiedy bardziej dążę do jedności, niż do swoich racji. Zresztą kim jestem żeby twierdzić, że mam rację? A nawet jeśli w jakiejś mierze mam, to co z tego, jeśli moje serce nie działa w zgodzie z tą racją. Nie mam prawa napominać nikogo, dopóki nie przybiorę postawy pokornego sługi i nie będzie kierowała mną miłość.

Ale jak kochać?

Nie ma tu jakiejś wielkiej filozofii -  jeśli chcę kochać katolików, to muszę przede wszystkim świadomie wyzbyć się uprzedzeń i myślenia, że znam Boga lepiej niż oni. Muszę zacząć ich traktować jak równych mi braci, których Bóg kocha i zbawia tak samo jak innych grzeszników. 

Prawdę mówiąc dużo bardziej razi mnie protestancka pogarda i pycha, niż błędy doktrynalne katolików. Bóg przecież patrzy na serce, a nie na doktrynę. Wierzę, że Boża łaska wznosi się ponad podziały denominacyjne i jeśli ktoś uznaje Jezusa za swojego Pana i Zbawiciela i szuka Boga z całego serca, to będzie zbawiony i Bóg będzie go prowadził - a że ciut inną drogą, to już nie powinno spędzać mi snu z powiek. Moją rolą nie jest wytykanie komuś błędów. Ja mam kochać i modlić się o Kościół, a Duch Święty będzie przekonywał o grzechu kogo trzeba. Dobrze, że zaczął ode mnie. Już samo to, że zajęłam się szukaniem belki w swoim oku, a nie źdźbła w oku bliźniego sprawiło, że poczułam się lepiej.

Miłość w praktyce

Wierzę, że dla Boga ważnym jest, aby Jego dzieci się kochały i nie żyły w hipokryzji. Cóż tu po dialogu ekumenicznym dopóki ludzie nie zaczną autentycznie szukać tej jedności. I wcale nie jest powiedziane, że mamy wierzyć wszyscy dokładnie tak samo. Może właśnie na tym polega miłość, że każdy jest inny, ale pomimo tych różnic jesteśmy jednym Kościołem - razem tworzymy ciało Chrystusa. 

C.S. Lewis powiedział bardzo mądre słowa, które niesamowicie mnie inspirują i staram się wprowadzać je w życie:

"Nie trać czasu na zastanawianie się czy aby na pewno "kochasz" swojego bliźniego. Zachowuj się tak jakbyś go kochał. Gdy tyko zaczniesz postępować w ten sposób, odkryjesz jeden z największych sekretów. Kiedy postępujesz względem kogoś tak, jak gdybyś go kochał, miłość do niego sama rozkwita w Twoim sercu."

Więc żeby dłużej nie tracić czasu na rozmyślania o miłości, proponuję jak najszybciej zasiać nasionko i czekać aż wykiełkuje. Polecam na przykład wspólną modlitwę z osobami wierzącymi inaczej niż my, która jest wspaniałym doświadczeniem otwierającym nasze serce, by kochać bardziej i szerzej. Taka modlitwa w miłości sprawia również, że przybliża się Królestwo Boże. Wystrzegajmy się postawy tego faryzeusza z przypowieści, który modlił się: ‘Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik.’ Bądźmy raczej pokorni jak celnik, bo to on ‘odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony (Łk. 18: 9-14)

Oczywiście muszę zacząć działanie od siebie, żeby nie skończyło się tylko na gadaniu. Dlatego w ramach ukrzyżowania mojej pychy i uprzedzeń zamierzam wybrać się na katolicką mszę (dodam, że nie po to, aby zbadać teren przeciwnika). Chciałabym w pokorze i duchowej jedności z Kościołem uczestniczyć w nabożeństwie. A jeśli coś mnie zgorszy, to będę się modlić, aby Bóg wlał w moje serce tyle miłości, że na zgorszenie zabraknie już miejsca.

 

ZAPRASZAMY DO KOMENTOWANIA ARTYKUŁU